Wiele naszych niepowodzeń bierze się z tego, że nie potrafimy spojrzeć prawdzie w oczy. Nie chcemy nazywać rzeczy po imieniu, uciekamy od problemu w piękne zgrabne historyjki. Tkwimy w toksycznych związkach i zamiast powiedzieć sobie - to jest kompletne dno, trzeba uciekać, tłumaczymy, że nasz mąż czy nasza żona ma po prostu gorszy dzień... Narzekamy, że dieta nam nie służy, zamiast przyznać, że mamy problem z Silną Wolą. Wmawiamy sobie, że w pracy nikt nas nie docenia, zamiast odważnie przyznać, że zaniedbaliśmy swój rozwój i nasze kompetencje są niewystarczające... Z ubolewaniem wzdychamy, że na nic nie mamy czasu i dlatego nie ćwiczymy, zamiast przyznać, że tym czasem nie potrafimy gospodarować... Ile jeszcze przykładów może się wysypać z przepastnego wora oszustw? Kłamiemy przed sobą, a to przecież sprawia nam psychiczny ból. Gdzieś w środku czujemy, że to MY jesteśmy winni temu, że życie nie spełnia naszych oczekiwań. A jak może je spełniać, skoro uparcie, dzień w dzień, wmawiamy sobie, że nic nie jest naszą winą? Jesteśmy przecież ofiarami, wszyscy powinni nam współczuć i głaskać po główce... I jeszcze dać cukierek na otarcie łez.
Prawda w oczy kole, owszem, ale ich nie wydłubie. Nie należy przed nią uciekać, bo na zawsze utkwimy w piekle wymówek, wytłumaczeń, zaniedbań. Zakleszczymy się w żalach, płaczach i smutkach i tacy umrzemy. Niespełnieni, zakłamani, przegrani. Tragedia!
Weźmy się w garść, zróbmy "rachunek sumienia" i pracujmy nad sobą. Zacznijmy od nowa. Trzeba mieć charakter, żeby przed sobą przyznać się do popełnionych błędów i trzeba mieć odwagę, żeby te błędy naprawić. I nie mówmy: przegrałem życie, tylko otrzepmy tyłek, ruszmy do roboty i to życie wygrajmy. Nie na loterii, nie w gazetowej zdrapce, tylko w samym sobie. Prawda jest taka, że jesteśmy kopalnią wspaniałych możliwości. Trzeba tylko się dokopać, zamiast narzekać, że zabrali nam kilof. Ten kto chce, to gołymi rękami wyrwie z ziemi piach i kamienie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz